Kršćanski katolički hramovi su zatvarani ili su se otvarali samo za bučne dogovore ili bakanalije razuzdanih prevratnika i njihovih sljedbenika. Oltari su porušeni, a po ulicama su se vodile svinje ili druge životinje odjevene u svećenička odijela, Sveto Pismo se vezalo za rep magaraca i izrugivano, sveti kaleži su služili za opijanje na groznim orgijama, na svete oltare penjale su se gole bludnice izrugujući se Bogu i Kristovoj žrtvi.
Iz Francuske prevratničke revolucije izrastao je današnji svjetski bojovni ateizam, antiklerikalizam, sekularizam i mržnja prema katolicima, koja je vidljivo prisutna već preko 200 godina, a čiji su plod milijuni ubijenih kršćana (osobito u komunističkim totalitarnim režimima).
Na današnji dan osnovana je u Parizu 1793. najzloglasnija institucija Francuske revolucije – Komitet javnog spasa (Comité de salut public). Poznat je po tome što je provodio do tada neviđeni teror u Francuskoj.
Taj revolucionarni teror izvršili su jakobinci koji su zaveli strahovladu tzv. liberalnih intelektualaca okupljenih oko Robespierrea 1793. do 1794. godine. Komitet je isprva imao 9 članova, među kojima je vodeću ulogu na početku imao Georges Danton, zastupnik Pariza, prilično umjerenih stavova. Odlučujući događaj zbio se kad je dva i pol mjeseca kasnije na čelu Komiteta Dantona zamijenio Maximilien Robespierre, poznatiji kao Krvožedni diktator.
Oko 40 000 svećenika je, prema knjizi Nikole Roščića „Revolucije razaraju Krista“, ubijeno, deportirano ili protjerano iz Francuske. Bio je to pravi pokolj i progon u Francuskoj.
Osim toga ubijene, prognane i deportirane su stotine tisuća ljudi, pretežito katolika, koji su se suprotstavili teroru revolucionara ili koji su bili proglašeni neprijateljima revolucije.
Slavni filozof i moralist Joseph De Maistre iz 18/19. stoljeća je napisao da je Francuska revolucija imala nekakav sotonski karakter, po kojemu se razlikovala od svega do tada viđenoga. (Nerkez Smailagić, Povijest političkih doktrina, str. 312). Za njega velika skupština, Robespierovi govori protiv svećenstva, ustoličenje boginje Razuma na oltar katedrale Notre Dame u Parizu, te mnogi drugi zločini nisu spadali u običan krug zločina, nego su došli s nekog ‘drugog svijeta’.
U što se pretvorila Francuska revolucija kojom su iza zavjese upravljale urotničke snage?
Kršćanski katolički hramovi su zatvarani ili su se otvarali samo za bučne dogovore ili bakanalije razuzdanih prevratnika i njihovih sljedbenika. Oltari su porušeni, a po ulicama su se vodile svinje ili druge životinje odjevene u svećenička odijela, Sveto Pismo se vezalo za rep magaraca i izrugivano, sveti kaleži su služili za opijanje na groznim orgijama, na svete oltare penjale su se gole bludnice izrugujući se Bogu i Kristovoj žrtvi (Nerkez Smailagić, Povijest političkih doktrina, str. 315).
Kao gotovo i sve dosadašnje svjetske revolucije i ‘majka svih revolucija“ – Francuska revolucija – imala je izuzetno naglašen antikršćanski karakter. U praksi se to očitovalo rušenjem crkava, ubijanjem i progonima svećenika i redovnika, ubijanjem i progonom kršćana, kao i aktivnim pokušajima zabrana i zatiranja Isusovog imena.
Zbog toga se i Francuska revolucija može s jednog aspekta nazvati dekristijanizacijom Francuske na nasilan način.
Taj program aktivno je uključivao:
- deportaciju i ubijanje svećenika
- pljačkanje, desakralizaciju i uništavanje crkava, zabranu i odstranjenje sakralnosti iz naziva gradova, ulica, trgova
- zatiranje kršćanske tisućugodišnje kulture
- uništavanje križeva, raspela, zvona i svih vanjskih oznaka kršćanstva
- umjesto Boga uvodi se Kult Razuma i Vrhovnog Bića
- uništavanje bogate francuske kršćanske umjetničke baštine
- zabrana bogoslužja i kršćanske edukacije
- prisiljavanje svećenstva na ženidbu
Ideolozima revolucije jedna je od prvih zadaća bila iskorijeniti kršćanstvo iz života ljudi. Uništavali su križeve i svete slike, zabranili vjerske obrede i svetkovine, mijenjali toponime koji su sadržavali izraz sveti. Ukinuli su gregorijanski kalendar, a uveli revolucionarni s tjednom od deset dana.
Neradni dan, umjesto “nedjelja”, nazvali su desetdan!
Progonili su i ubijali svećenike. Palili knjige, talili srebrninu i zvona. Crkve pretvarali u krčme, konjušnice i skladišta. Čak su obeščastili grobove francuskih kraljeva u bazilici Saint Denis. Gorljivi su sljedbenici revolucije djeci nadijevali nova suvremena imena: Fructidor, Krastavac, Mrkva, Brutus, Likurg, Epaminonda itd.
Iz Francuske revolucije izrastao je svjetski bojovni ateizam, antiklerikalizam, sekularizam i liberalizam te se proširio svijetom. Francuska revolucija postaje majka svih kasnijih krvavih revolucija. Fra Nikola Roščić navodi da je ostalo dosta toga zagonetno u svezi Francuske revolucije, jer se nikada nisu dovoljno i do kraja istražili stvarni uzroci i pozadinski plan tih događanja, kao uostalom i svih drugih velikih revolucija 19. i 20. stoljeća. Autor tvrdi da je to čudno jer je jasno da revolucije imaju svoju ideologiju, svoje planere, začetnike i izvršitelje.
S Francuskom revolucijom često se spominje uloga Voltairea, koji je mrzio Katoličku crkvu. Nacionalna skupština, smatrala ga je utemeljiteljem Francuske revolucije. Pod kraj života bio je primljen u glasovitu parišku masonsku ložu “Les Neufs Soeurs” pod vodstvom velikog meštra Benjamina Franklina, uz hvalospjev dobrodošlice da je već ispunio svoje dužnosti i prije nego je primio zaduženje.
Tekst se nastavlja ispod oglasa
